Son Perde
Geçmişe baktığında ne kadar çok yol aldığını değil de hep aynı yerde durduğunu görüyorsa insan kendinde birşeylerin gitmediğini farketmeli... Hep aynı yerde durmanın verdiği hımbıllık düşünsel aktivitelerinde de hayli hasara yol açıyor.
Kendi iç dünyasına yakın bulduğu bir çevreden uzak tamamiyle yabancı, soğuk ve anlamsız bir yerdeyse malesef bundan da kaçamıyormuş onu farkettim. Belki de hep aynı yerde durmanın yol almamanın verdiği tembellikle kaçamıyoruz.
2007'den başladım bugün geçmişe bakmaya... Tam olarak özümden nerede kopmuşum hala çözemedim, üzerine çalışmaya devam etmekteyim. Belki de birşeyler karalarken resim ortaya çıkar diye düşünüyorum.
Hazırlıksız yakalandığım iş hayatına ilk başladığımda kendimi dipsiz bir kuyuya atılmış gibi hissettim. Karanlık,soğuk... Tanımadığın ve tanımak istediğine dair şüphelerinin olduğu insanlar, "frekansı" tutturamayacağından eminsin! :) Ne yapacağını ne yapman gerektiğini bilmediğin bir iş... Önce izledim uzun bir süre cool ablalığımı koruyarak, sonra kafamı bilgisayardan kaldırmadan geçti günlerim yanıma ancak absürd komedilerde rastlanacak bir "çalışma arkadaşı" gelene kadar... İşte orada özel sektörün iğrenç oyunları başlamış, ben bunu anlayana kadar hayli zaman geçti tabii ki:)
Koydukları tuzaklara kendi düşen insanlar, zamanla küçük hesaplarını bir çuvala koyarak gitmek zorunda kaldılar, ama ben içimde barınan saf çocuğun saçma suçlulukları ile uğraştım. İnsanlara iyi niyetle yaklaşmanın cezasını ödüyorum evet, fazla fazla.. Biri gitti biri geldi derken bir de baktım ki senaryo hiç değişmiyor, aynı oyunlar aynı repliklerle başka oyuncuların ağzında daha da profesyonel bir şekilde dans ediyor.
İnsanlara acımak en büyük hatanız olacaktır. Hiçbirimiz birbirimize acıyacak lükse sahip değilmişiz, benim kendime çıkardığım en büyük değer bu oldu içimdeki beyazı siyahla kirletirken. Şimdi gittikçe koyulaşan bir griyi sürüyorum fırçama ve mutlu bir çalı değil ancak yağmuru bekleyen kasvetli bulutlar çizebiliyorum bu ruh haliyle. Hava durumunu takip ediyorum evet Güneş var, çok yakında hem de..
Şimdi içimden o büyük enerjimin, gözümden pembe gözlüklerimin, kalbimden insan sevgisinin nasıl alındığını bulmaya çalışıyorum.
Küçük hesaplar hala kovalana dursun malesef küçük gördüğüm insanlar için, yukarıdan zaten hesaplanmış olan zaman geldiğinde ben yine bu oyunların son perdesini izlemekte olacağım...
Kendi iç dünyasına yakın bulduğu bir çevreden uzak tamamiyle yabancı, soğuk ve anlamsız bir yerdeyse malesef bundan da kaçamıyormuş onu farkettim. Belki de hep aynı yerde durmanın yol almamanın verdiği tembellikle kaçamıyoruz.
2007'den başladım bugün geçmişe bakmaya... Tam olarak özümden nerede kopmuşum hala çözemedim, üzerine çalışmaya devam etmekteyim. Belki de birşeyler karalarken resim ortaya çıkar diye düşünüyorum.
Hazırlıksız yakalandığım iş hayatına ilk başladığımda kendimi dipsiz bir kuyuya atılmış gibi hissettim. Karanlık,soğuk... Tanımadığın ve tanımak istediğine dair şüphelerinin olduğu insanlar, "frekansı" tutturamayacağından eminsin! :) Ne yapacağını ne yapman gerektiğini bilmediğin bir iş... Önce izledim uzun bir süre cool ablalığımı koruyarak, sonra kafamı bilgisayardan kaldırmadan geçti günlerim yanıma ancak absürd komedilerde rastlanacak bir "çalışma arkadaşı" gelene kadar... İşte orada özel sektörün iğrenç oyunları başlamış, ben bunu anlayana kadar hayli zaman geçti tabii ki:)
Koydukları tuzaklara kendi düşen insanlar, zamanla küçük hesaplarını bir çuvala koyarak gitmek zorunda kaldılar, ama ben içimde barınan saf çocuğun saçma suçlulukları ile uğraştım. İnsanlara iyi niyetle yaklaşmanın cezasını ödüyorum evet, fazla fazla.. Biri gitti biri geldi derken bir de baktım ki senaryo hiç değişmiyor, aynı oyunlar aynı repliklerle başka oyuncuların ağzında daha da profesyonel bir şekilde dans ediyor.
İnsanlara acımak en büyük hatanız olacaktır. Hiçbirimiz birbirimize acıyacak lükse sahip değilmişiz, benim kendime çıkardığım en büyük değer bu oldu içimdeki beyazı siyahla kirletirken. Şimdi gittikçe koyulaşan bir griyi sürüyorum fırçama ve mutlu bir çalı değil ancak yağmuru bekleyen kasvetli bulutlar çizebiliyorum bu ruh haliyle. Hava durumunu takip ediyorum evet Güneş var, çok yakında hem de..
Şimdi içimden o büyük enerjimin, gözümden pembe gözlüklerimin, kalbimden insan sevgisinin nasıl alındığını bulmaya çalışıyorum.
Küçük hesaplar hala kovalana dursun malesef küçük gördüğüm insanlar için, yukarıdan zaten hesaplanmış olan zaman geldiğinde ben yine bu oyunların son perdesini izlemekte olacağım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder